Możemy przypuszczać, iż krasnale zamieszkujące dziś na ulicy Jaracza 45 są świadkami losów najstarszej z łódzkich scen. Nie mogły one oczywiście widzieć jej początków sięgających 1909 roku i związanych z teatrem „Viktoria”, bowiem początki tej sceny były pod adresem Piotrkowskiej 67. Mogły za to obserwować kolejne etapy powstawania dzisiejszego Teatru Jaracza.
W dniu 23 października 1909 roku, po czterech miesiącach intensywnych prac nad przebudową magazynu Towarzystwa Przewozowego „Nadieżdza” odbywających się pod kierownictwem znanego łódzkiego architekta Laudau–Gutentegera krasnale miały przyjemność spoglądać na parterowy skromny budynek o ciekawym wejściu głównym. Masywne kolumny doryckie otwierały podwoje teatru obserwowanego przez krasnale z drugiej stronie ulicy.
Niestety, 25 października 1911 oczom krasnali ukazały się płomienie! Po prawie dwóch latach istnienia teatr doszczętnie spłonął. W oczach krasnali pojawiły się łzy... Odbudowy trwała rok w wyniku, czego liczba miejsc na widowni została zwiększona o 324 i teatr mógł pomieścić ostatecznie 1160 widzów.
Krasnale obserwowały kolejne zmiany szyldów, pod jakimi wystawiała sztuki ta łódzka scena: Teatr Polski, Teatr Miejski, Teatr Wojska Polskiego (1945-1949), Teatr im. Stefana Jaracza.
I choć w latach 1968-1972 generalnie przebudowano teatr, wznosząc nową część frontową to Łódzkie krasnale pamiętają, że za szklaną elewacją z 2004 kryje się główna sala, która w elementach wystroju i formie zachowała swój wygląd z 1912 roku.
Niestety, jednemu z krasnali nie jest dane spoglądać na odbicie swojej kamienicy w froncie dzisiejszego Teatru Jaracza. Widok przesłania mu beton a dokładniej płyta chodnikowa. Miejmy nadzieję, że nie jest to zapowiedzią przyszłości łódzkiej architektury, w której to, co zabytkowe zostaje przesłonięte czymś coś, co swoją jakością sięga bruku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz